6 ve 20 Şubat’ta yaşadığımız deprem, insanlarla, hayatlarla, hatıralarla ve hayallerle birlikte çok önemli bir medeniyet şehri olan Hatay’ı da neredeyse yok etti.
Hatay, çok özel bir coğrafya… Milattan Önce başlayan medeniyet yolculuğunda her medeniyetin durağı olmuş, her medeniyetin eserlerini emanet ettiği bir kültürler şehri… Depremden zarar gören her şehrimiz, her beldemiz için elbette büyük acı duyuyoruz. Ancak Hatay için hissettiğim şey, acının çok ötesinde bir duygu.
İnsanların inanç için, etnik köken için birbirlerini boğazladıkları, farklı olana tahammülsüzlüğün had safhada olduğu bir coğrafyada Hatay, çöldeki vaha gibi… Farklı inançların, farklı kültürlerin barış içinde bir arada yaşadığı bir huzur adası…
Deprem, Hatay’da sadece insanları, hayatları, hatıraları, hayalleri enkaz altında bırakmadı; Büyük İskender’den bugüne, Roma, Yahudi, Hristiyan, İslam, Türk, Arap kültürlerinin ve medeniyetlerinin miras bıraktığı birçok şeyi de enkaza teslim etti.
Üstelik Hatay, bize Atatürk’ün emanetidir. Hastalığının en çok ilerlediği dönemde, doktorların tüm itirazına rağmen, “Hatay, benim şahsi meselemdir” bölgeye gidip Hatay’a sahip çıkan ve onun anavatana katılmasını sağlayan Atatürk’ün emaneti.
Bu noktadan sonra yapacağımız şey belli: Hatay’ı yeniden inşa etmek, eski medeniyetlerden bize emanet eserleri orijinallerine sadık kalarak yeniden yapmak. Bunun için önümüzde çok güzel bir örnek var: Varşova…
2. Dünya Savaşı’nda Hitler’in emriyle yerle bir olan Varşova, Varşovalılar tarafından savaştan sonra eski fotoğraflar, dönemin canlı kalan tanıklarının hafızaları ve kalan yıkıntıların izleri kullanılarak orijinaline uygun biçimde yeniden yapıldı. Ve bugün Varşova’da “Old Town” olarak bilinen bu bölge, istisnai olarak Unesco tarafından “Dünya Kültür Mirası” listesine alındı.
Şimdi sıra bizde. Varşova örneğinden yola çıkarak Hatay’ın binlerce yıllık medeniyet mirasını yeniden ayağa kaldırmalıyız, kaldırmak zorundayız. Bu bizim hem tarihe hem de geleceğe borcumuzdur.