1987 Ekim ayı… Ankara… Zafer Çarşısı…
Kitapçıları ve kasetçileri (artık müzik market diyorlar) dolaşıyorum. Her gün okul çıkışından sonra yaptığım gibi.
O gün babamdan harçlığım gelmişti. Bir kitap aldım. Bir de kaset. Kitabın adını unuttum. Ama kasetin ki hala aklımda: ”Müzeyyen Senar – Elbet Bir Gün Buluşacağız”.
Ailemden ilk kez ayrılıp üniversiteye başladığım zaman. Okula, büyükşehre, yeni yaşamıma alışmaya çalışıyorum. En sadık arkadaşım “walkmen” denilen bir kasetçalar.
Kitabı ve kaset elimde yürüye yürüye Zafer Çarşısı’nın bulunduğu Kızılay’dan Tunalıhilmi Caddesi’nin ucundaki Kuğulu Park’a gittim. Bir ağacın altına oturdum. Kaseti “walkmen” e taktım ve dinlemeye başladım. Hiç unutmuyorum, bir akşam üzeri idi. Denizi olmasa da günün güzel battığı şehirlerdendir Ankara.
Daha önceden de bilirdim Müzeyyen Senar’ı. Gazetelerden, arada bir çıktığı televizyon programlarından, zaman zaman radyodan. Ancak ilk defa adam akıllı dinliyordum.
İnce ama efe gibi bir tavırla şarkı söylüyordu. Şarkıya duyguyu veriyordu. Ondan sonra birçok şarkıyı daha dinledim Müzeyyen Senar’dan. İnternet yaygınlaştığında “Müzeyyen Senar Arşivi” oluşturdum bilgisayarımda. Şarkılara nasıl ruh kattığını iyice anladım dinledikçe. Ancak aldığım o ilk kasetinde ilk kez dinlediğim iki şarkı unutulmaz oldu benim için. Bugün dahi sık sık dinlediğim ve etkilendiğim iki şarkı:
“Bir gün görmese gönlüm, seni arar bunalır” ve “Girdim yârin bahçesine”.
Hayat hikâyesini de öğrendim sonra. Geçtiği yolları, aştığı engelleri öğrenince gözümde daha da büyüdü, devleşti.
Sabah öğrendim ki bugün (8 Şubat 2015) sonsuzluğa göçüp gitmiş; ardında bize miras bıraktığı sesiyle.
Tarkan ile yaptığı düette okuduğu şarkının ilk dizesi kadar hiçbir şey iyi anlatamaz benim gözümde Müzeyyen Senar’ı:”Benzemez kimse sana, tavrına hayran olayım.”
Allah rahmet eylesin, mekanı cennet olsun.